De jacht

'Je gaat dat toch niet echt doen he?’ vroeg zijn beste vriend nog, vlak voor Antoine de deur uitging. Maar hij vroeg het op een manier alsof hij dacht dat het gewoon mannenpraat was; het uiten van woede en frustratie, zonder emotie te benoemen.

De voetstappen op de grond, de deur die in het slot viel. Alle geluiden leken harder te klinken vandaag. Alsof het de laatste keer zou zijn dat hij ze zou horen. Maar wat voor keuze had hij. Falen als vader? Falen als de man die zijn dochter met zijn leven zou beschermen? Nee, dat kon hij niet. Zijn lieve dochter. Iemand had het verdomme gewaagd om ongevraagd met zijn gore tengels aan haar te zitten. Haar te vernederen.

Haar waardigheid af te pakken. En ook nog eens andere mannen te laten betalen om hetzelfde te doen. Het was te veel voor Antoine.

Zonder verder nog iets te zeggen liep hij de deur uit en stapte in zijn auto.

Uiteindelijk kwam hij aan bij de oude boerderij van zijn vader. Hij liep direct de schuur in. Naast de zon was het een groepje vogels dat ervoor zorgde dat het enige ruitje, in de bijna lege ruimte, niet voor een schilderijtje zou worden aangezien. Een zonnestraal onthulde een dekentje van stof op de loop van het jachtgeweer. Het stond er nog precies zoals zijn vader het er had neergezet, de dag voordat hij overleed.

Zijn vader, de man waarbij hij zich als kind altijd veilig had gevoeld.

Hoeveel ongelukken er ook op de loer liggen tijdens een autorit, met honderdtwintig over de autobaan, tussen alle vrachtwagens, altijd kon hij rustig liggen en slapen. Zijn vader had immers het stuur in handen. Ook het bos was voor hem een veilige plek, naast zijn vader, die, tijdens de jacht, het geweer wist te hanteren alsof het zijn leven lang al een verlengstuk van zijn hand was.

Antoine wreef het laagje stof van het ijzer af en verliet de boerderij. Met het jachtgeweer op de achterbank, verborgen onder een dekentje, reed hij de landweg af.

Die klootzak moet nu thuis zijn. Die klootzak, dacht hij. Zijn ballen, die schiet ik er het eerst af. Witte strepen schoten steeds sneller onder zijn auto door. Totdat hij uiteindelijk bij de ingang van een hoog appartementencomplex aankwam.

Even later stond hij oog in oog met de bron van al zijn woede.

De loop van het jachtgeweer bewoog richting het kruis van de man wiens ogen groter werden, terwijl hij heftig nee begon te schudden. Zijn lippen begonnen in beweging te komen om nog enkele laatste woorden ten gehore te brengen. Een laatste smeekbede.

Maar voor dat kon, was het schot al gelost.

Enkele straten verderop hoorde hij sirenes. De politie moet toevallig al in de buurt zijn geweest. Zijn emoties hadden hem elke kans op een goed dichtgetimmerd vluchtplan ontnomen.

‘Schiet me maar kapot’, waren woorden die van de grond vandaan kwamen. ‘Jij draait in elk geval de bak in’. En wie is er dan voor je dochter, he?’ ‘Wie gaat je dochter dan beschermen, als pappie in de bak zit’, mompelde het hoopje mens dat over de grond kroop, als een worm die net aan een haak gespietst was. Die laatste woorden boezemde Antoine angst in. Die smeerlap had nog gelijk ook, dacht hij. Maar als hij hem zou laten leven, wat zou hij zijn dochter dan aandoen, en zijn vrouw? De met wraak gevulde vader loste het fatale schot. Spetters bloed kleurde de lichte vloerbedekking in.

Met het geweer nog in zijn hand, dacht hij terug aan de woorden die hij uitsprak toen hij zijn pasgeboren dochter voor het eerst zijn armen hield: 'Ik zal haar met mijn leven beschermen. Ik zal mijn leven geven voor haar’, had hij tegen zijn vrouw gezegd.

Het waren toen nog slechts enkele woorden. Nu wist hij dat die veel groter waren dan hij op dat moment kon vermoeden. Hij had elke willekeurige zin kunnen zeggen. Elke zin.

Maar net deze gedachten kregen de woorden die de korte stilte toen opvulde.

Het was gebeurd.

Op brute wijze had hij zichzelf uit het leven van zijn vrouw en dochter gerukt. Maar hij had zijn leven gegeven, voor haar. Gegeven aan de betonnen muren die hem de komende tientallen jaren zouden omringen.