Het mooiste meisje van de klas

‘Ik ben verliefd’, hoorde ik een meisje van 9 laatst zeggen. Tja, hoe reageer je op een kind dat zoiets zegt? In de oren van een volwassene klinkt het natuurlijk gewoon schattig. Maar voor het kind zelf is het werkelijk waar. Zij heeft nog geen weet van de verliefdheid die volwassenen voelen.

Het doet me denken aan de eerste keer dat ik verliefd was. Alleen werd mijn liefde nooit beantwoord. Het meisje waar mijn hart sneller van ging kloppen, wist het niet eens. Ik hield het liever binnen de muren van mijn eigen, veilige gedachtewereldje. Het was het mooiste meisje van de klas. Waarom moest uitgerekend het mooiste meisje van de klas vlinders in mijn buik bezorgen? Als ik met iets minder genoegen genomen had, was mijn liefde misschien wel beantwoord. Misschien had ik het dan wel durven uiten. Maar het mooiste meisje van de klas, laat ik dat maar gewoon veilig voor mezelf houden, dacht ik toen. Als ik trouwens warm werd van het lelijkste meisje van de klas, was dát dan voor mij niet het mooiste meisje van de klas geweest? Tja, wat is mooi he? Laat ik het anders formuleren: het was een van de populairste meisjes van de klas. Nu heb ik nooit veel moeite gehad met geheimen bewaren. Mijn hoofd is een soort kluis op dat gebied. Maar wat als het geheim een brandend verlangen creëert? Uiteindelijk lijkt het er dan toch wel uit te komen: je straalt het uit, je handelt ernaar. En dat kan gênante

momenten veroorzaken.

Zo een gênant moment ontstond tijdens de wekelijkse gymles. We speelden een variant op het bekende spel tikkertje. Verspreid over de gehele gymzaal stonden kinderen in tweetallen, hand in hand. Behalve twee kinderen. Een van hen moest maken dat hij of zij wegkwam, om te voorkomen dat hij of zij door de ander aangetikt werd. Een ding kon hem of haar redden van het zelf aan de beurt komen: het vastpakken van de hand van een van de tweetallen, waardoor de derde persoon in de rij moest maken dat hij of zij wegkwam. Het is te lang geleden om precies te herinneren hoe het gebeurde, maar het gebeurde: mijn hand besloot te reiken naar de hand van het mooiste meisje van de klas. Maar er gebeurde iets vreemds. Mijn hand kwam niet tot te hare, net als mijn gevoelens. Daar stond ik dan, enkele meters verwijderd van een hand die ik zo graag wilde vasthouden, maar zelf helemaal verstijfd. Alle ogen waren op mij gericht. Om de paar minuten zette een van ons een stapje van enkele centimeters. Heel voorzichtig, alsof er scheuren in de vloer zaten en de grond elk moment onder ons kon wegzakken - al had ik op dat moment niets liever gehad dan dat. Weg uit deze situatie. Weg van alle ogen die op mij gericht waren. Achteraf vind ik het wel opvallend dat ook zij geen initiatief nam om gewoon naar mij toe te lopen en mijn hand vast te pakken. Het leek uren te duren. Ik weet niets over de pedagogische visie van de leraar, maar duidelijk is wel dat hij het nodig vond om ons zo een halve gymles voor paal te laten staan, voor de hele klas. Volgens mij hebben we wel minstens een half uur zo gestaan. Tenminste, zo voelde het. Misschien vond de meester het wel spannend: zal een van hen het initiatief gaan nemen of niet, en zo ja.. wie zal de eerste stap dan zetten? De rest van de kinderen hebben onderling misschien wel weddenschappen afgesloten. Wie weet? Na een hele tijd kwam de grote verlosser: de klok. Voor iedereen tijd om zich te gaan omkleden, behalve voor ons tweeën dan. Wij moesten even met de meester komen praten. ‘Ik dacht dat anderen zouden denken dat wij op elkaar waren’, zei ze. Ik stemde in met dat antwoord - wetende dat de hele klas dan gelijk zal hebben gehad. ‘Schud elkaar nu maar even de hand’ zei de leraar. Dat was het moment dat ik toen voor eeuwig vast wilde houden.